Heftig verhaal: Tot de dood ons scheidt

Wed 29.08.12

Je kent het gevoel wel, je bent verliefd op je beste vriend (laten we hem even V. noemen), hij is ook verliefd op jou en je date een beetje met hem. Je bent gelukkig, je zou willen dat de tijd stil stond. Je zou voor altijd met hem samen zijn tot de dood jullie zou scheiden. Ja, dat was onze belofte, maar geen van ons beiden wist dat dit zo snel al zou gebeuren.



Het was 21 september, zo'n 2 jaar geleden, we waren met een groep vrienden uitgegaan en liepen met z'n allen lachend naar huis. Om bij zijn huis te komen konden we of helemaal omlopen of door een klein steegje gaan, maar het regende, dus de keuze was snel gemaakt. Wie denkt er op zo'n moment nou aan problemen? Je wilt zo snel mogelijk naar huis om droog te zitten en nog wat na te kletsen over de avond. Dat in dat steegje een groepje oudere jongens stonden, zag niemand als een bedreiging.



Mijn nichtje en ik waren nogal losgeslagen en waren wat lol aan het trappen. Terwijl we liepen, hoorden we niet wat het groepje jongens naar ons riep. Helaas had V. dat dus wel gehoord. Het was nooit zijn bedoeling om ruzie te zoeken, maar wie er zo over zijn vriendin praatte, kon in ieder geval wel wat woorden terug verwachten. Dus hij liep naar ze toe, zei iets wat ik niet goed verstond en toen ging het ineens heel snel. De jongen uit het groepje trok een mes van ongeveer 20 centimeter, en richtte het op V. Ik rende weg met mijn handen voor mijn ogen, iets waar ik nu heel erg spijt van heb. Want toen ik me omdraaide begon hij te gillen. Hij lag op de grond met het mes in zijn buik, met zijn beste vriend huilend ernaast en het groepje rende weg.


 
Ik rende naar V. toe, knielde neer bij hem en legde zijn hoofd op mijn schoot. Ik wilde hem troosten, maar ik kon alleen maar huilen. Gelukkig had iemand 112 al gebeld, maar ze kwamen te laat aan. V. zei nog tegen me: "Ik zal altijd van je houden, we zullen over een jaar of 80 samen zijn, voor altijd." En toen was hij weg. Ik lag met een leeg omhulsel op de grond kapot te gaan van verdriet. 



Nu, dus ongeveer twee jaar later, is het verdriet niet minder geworden, maar ik heb het een plaatsje kunnen geven. Niemand zal ooit zo dichtbij me kunnen komen zoals hij en ik heb dus een doodsangst voor kleine steegjes 's nachts. Waarom ik jullie dit vertel is eigenlijk alleen maar om mijn verhaal kwijt te kunnen. Niemand heeft mij ooit volledig geloofd, ze dachten altijd dat ik alles verzon. Slechte ervaring met mensen, omdat er zoveel roddels over me zijn rond gegaan denk ik. Maar wat kan mij het schelen of iemand me gelooft of niet. Ik was er zelf bij, ik droom er nog elke nacht over en word 's nachts gillend wakker. De enige die mij hierin heeft gesteund is mijn gedachte aan hem aan dat we ooit nog samen zullen zijn.

Liefs, Anoniem.

Dit artikel heb ik van girlscene gehaald, toen ik het las kreeg ik echt tranen in mijn ogen. Ik vind het echt afschuwelijk dat er mensen rondlopen die dit soort dingen doen. Ik vind het heel stoer van de schrijfster dat ze dt zo kan opschrijven. Ik wens haar heel veel sterkte en geluk. Ik hoop dat haar pijn ooit weggaat. Ik wou dit gewoon even met jullie delen. Omdat ik respect heb voor haar.